Мақалдың мағынасы - адамның ниеті, көңіл-күйі, немесе пейілі (яғни, іштей ризашылығы) болмай қалса, оның берген уәдесі, ант-конstitutиясы мәнін жоғалтады. Яғни, егер адам қандай да бір іс немесе уәде беруде шын ниетпен, жүрекпен, пейілмен қатыспаса, онда оның сөздеріне не уәдесіне сенудің қажеті жоқ.

Бұл мақалда адамның ішкі күйі мен ниетінің сыртқы әрекетіне, берген сөзінде қаншалықты маңызды рөл атқаратыны көрсетілген. Пейілдің болмауы, көбіне, сол іс-әрекеттің нәтижесін де нашарлатады немесе адал болмайтынын білдіреді.