Бұл мақал адамның сараңдығына, яғни дүниеқоңыздыққа және затының пайдасыздығына назар аударады. "Сараң" - жомарт емес, өз мүлкін бөліспейтін, кедейлікпен қорыққан адам. Ал "сәбіз" - қолайсыз немесе ұмтылуға тұрарлық емес заттың символы ретінде пайдаланылады.

Мақалдың толық мағынасы: сараң адамдардың өз мал-мүлкін жинап, оларды көрсете алмай, қажетсіз заттарын өңдейтінін, сонымен қатар олардың байлықтарының көбін ешкімге пайдасыз болып, төңіректе бос жатқанын білдіреді. Басқаша айтқанда, сараңдық ешқандай табыс әкелмейді, әрі себебінің жоқтығы шарасыздыққа соқтырады.