Бұл мақал адамның сараңдығы мен қызы дауқаның, яғни бойындағы жомарттық пен жомартсыздықты бейнелейді. Мақалда сараң байдың, яғни ақшасы көп, бірақ жомарттығы жоқ адамның, союға қозы таба алмай, жарлының жалғыз тоқтысын сұрағаны туралы айтылады.

Мәні: бай өзінің байлығын пайдаланып, жемісті істер жасамайды, керісінше, жомарттыққа ұмтылмайды. Ал жарлы адам болса, өзінің кішкентай заты мен мүмкіндіктерін бағалап, оны бөлісіп, өзгелермен бөлісуге дайын. Мақал арқылы сараңдықтың, жомарттықтың және адамның кедейлігі мен байлығы арасындағы қарым-қатынасты, сонымен қатар жомарттықтың маңыздылығын көрсетеді.

Осылайша, мақал адамдардың қарым-қатынасы мен туысқандық одақтарының, сондай-ақ өмірде көп нәрсені бағалаудың қажеттілігін білдіреді.