Бұл мақалда адасқан немесе жаңылысып кеткен адамға қатысты айтылған. Мақалдың бірінші бөлігінде "адасқанның айыбы жоқ, қайтып үйірін тапқан соң" дейді. Мұнда адасқан адамның, яғни жолы дұрыс емес бағытта жүргеннің, айыбы жоқ дегені, себебі ол өз жолын қайта тауып, дұрыс бағытқа түсе алады.

Екінші бөлігінде "ашылғанның айыбы жоқ, өзі біліп жапқан соң" делінген. Мұнда ашылған, яғни өз қатесін немесе кемшілігін түсінген адамның айыбы жоқ, егер ол өзінің жасағанын біліп, оны түзетуге дайын болса.

Жалпы, бұл мақалды адамның өмірлік тәжірибесін, өсуін және өзінің қателіктерінен сабақ алып, дұрыс жолға түсуінің маңыздылығын білдіреді. Егер адам өз қателігін түсініп, соны түзетіп жатса, онда оған кешіріммен қарау керек деген ой айтылады.