Бұл мақал екі түрлі адамның болмысын салыстырады: жасық (яғни, әлсіз, мінсіз адамдар) және асыл (яғни, ізгі, үлгілі адамдар).

"Жасық адам жасына жетпей қартаяр" деген бөлігі жасық адамның өміріндегі қиындықтар мен жеңілістерінің нәтижесінде, ол жарыққа шықпастан, ерте қартаяды, яғни, өмірінің қуанышын, ынтасын жоғалтады. Жасына жетпей моральдық немесе психологиялық тұрғыда әлсіреп, өмірдің ауыртпалығын сезініп, бойын сүнеу сезімімен экран алады.

"Асыл адам жасына жетпей марқаяр" деген бөлігі асыл адамның оның қадір-қасиеті мен өміріндегі жетістіктерінен, өзіне деген құрметі мен адамдармен жақсы қарым-қатынасынан тәуелді. Олай болса, асыл адамның жүрегі мен жан дүниесі бай, ол өміріне мән-мағына салып, өзін құрметтеудің, басқалармен араласудың арқасында өзін жас сезінеді.

Яғни, мақал жас пен мансаптың да өзінен гөрі адамгершілік, адалдық, жомарттық, рухани баю сияқты қасиеттердің маңызды екенін көрсетеді. Адамның өмірдің мәні, оның сапасы мен бақытты болуы ішкі дүниесіне, рухани байлығына байланысты.