Мақал "Сараң - саңырау" дегеніміз, сараң адамдардың байлығы мен кеңшілікті естімей, байлығын жұмсамайтындығын, яғни сараңдықтары олардың өмірлерін шектейтінін білдіреді. Бұл жерде "сараң" — мал-мүлкін, байлығын сақтаудағы шектен тыс үнемшіл адамдар, ал "саңырау" — есті, тыңдауды білмейтін, өмірдің мәнін түсінбейтін адамдар ретінде сипатталады.

Сонымен, мақалда сараң адамдардың өмірлері кедей және тар болып қалатыны, олар өмірдің қызықтарын, байлығын пайдалану мүмкіндігін жіберіп алатыны айтылып отыр. Яғни, адамдардың мол қуат, байлық иесі болып, алайда оны бөліспей, жұмсап, өмірді толыққанды өткізбей, өздерін шектейтіндігі туралы ой айтылады.